สารหนูเป็นองค์ประกอบของเปลือกโลกที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและกระจายอยู่ทั่วไปในอากาศ ในน้ำและในดิน

สารหนูที่อยู่ในรูปบบอนินทรีย์จะมีความเป็นพิษสูง [1] ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อสุขภาพของมนุษย์คือการใช้น้ำที่ปนเปื้อนสารหนูมาบริโภค ปรุงอาหารและทำการชลประทานเพื่อปลูกพืชเศรษฐกิจที่เป็นอาหาร ซึ่งจะกลายมาเป็นอาหารของมนุษย์
ในท้ายที่สุด [2]

ควรสังเกตว่าโดยธรรมชาติแล้ว จะมีสารหนูจำนวนมากปะปนอยู่ในน้ำบาดาลของหลาย ๆ ประเทศ เช่น จีน โมรอคโค ไทย เกาหลีใต้ รัสเซีย เบลเยี่ยม โบลิเวีย ญี่ปุ่น

อาร์เจนติน่า บังคลาเทศ อินเดีย เม็กซิโก สหรัฐอเมริกาและชิลี

มีการนำสารหนูมาใช้เป็นส่วนผสมในสารปรุงแต่งกันอย่างกว้างขวาง รวมทั้งใช้ในกระบวนการแปรรูปของแก้ว สีย้อม สิ่งทอ กระดาษ สารยึดติดประเภทโลหะ น้ำยารักษาเนื้อไม้และในการผลิตอาวุธยุทธภัณฑ์ต่าง ๆ

นอกจากนั้น สารหนูยังถูกนำมาใช้ในกระบวนการฟอกหนังและบางส่วนของการผลิตยาฆ่าแมลง สารปรุงแต่งในอาหารสัตว์รวมทั้งเภสัชภัณฑ์ด้วย [3] ผู้ที่สูบยาสูบอาจได้รับความเสี่ยงจากสารหนูแบบอนินทรีย์ที่พบได้ในยาสูบซึ่งเกิดขึ้นเอง
ตามธรรมชาติ เนื่องจากต้นยาสูบซึมซับสารหนูจำนวนมากมาจากดิน [4], [5]

สารหนูสามารถกดการทำงานของระบบภูมิคุ้มกันในสัตว์และมนุษย์ได้และยังเป็นสาเหตุให้เกิดการก่อตัวของสารอนุมูลอิสระที่มากเกิน  เร่งการเกิดภาวะเครียดออกซิเดชั่น ส่งผลกระทบต่อกลุ่มยีนในเซลล์ของสิ่งมีชีวิต โปรตีน คาร์โบไฮเดรตที่ทำหน้าที่
เป็นโครงสร้างและไขมันภายในเซลล์ได้อีกด้วย [6]

การได้รับสารหนูเป็นเวลานานจะส่งผลให้เกิดความผิดปรกติในรูปแบบต่าง ๆ ได้ เช่น:

• โรคเกี่ยวกับระบบหัวใจและหลอดเลือดหัวใจ (กล้ามเนื้อหัวใจตาย กล้ามเนื้อหัวใจเสื่อม เยื่อหุ้มหัวใจอักเสบ ความดันโลหิตสูง ภาวะเกล็ดเลือดต่ำ โรคโลหิตลจางเพราะขาดวิตามินบี 12 และ hemorrhagic aleukia [7]
• มะเร็งผิวหนัง ปอด กระเพาะปัสสาวะ ตับ ต่อมลูกหมากและเม็ดเลือดขาว [8] [9]
• โรคอัมพฤกษ์/อัมพาตและโรคหลอดเลือดสมอง [10]
• โรคเรื้อรังเกี่ยวกับทางเดินหายใจส่วนล่าง
• ความผิดปกติของระบบประสาท (อาการชา, การขยายตัวผิดปรกติของอวัยวะหรือเนื้อเยื่อ, อัมพาต, อัมพฤกษ์, กล้ามเนื้อทำงานไม่ประสานกัน, เส้นประสาทตาและหูอักเสบ, ความผิดปกติของหูชั้นใน, ปลายประสาทอักเสบ)
   [12] [13]
• ความผิดปรกติของอวัยวะสืบพันธุ์ [14] [15]
• โรคตับ รวมทั้งโรคตับอักเสบเรื้อรัง  [16] [17]
• โรคเบาหวาน [18]
• ไตวายจากความเป็นพิษ [19] [20]
• กล้ามเนื้อลีบ [21]

จากข้อมูลในการวิจัย เคอร์คูมินเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดวิธีหนึ่งในการป้องกันไม่ให้เกิดการก่อตัวของกระบวนการทางพยาธิวิทยาในร่างกายที่มีสาเหตุมาจากสารพิษ [22]

เคอร์คูมินคือสารเคอร์คูมินอยด์ที่สำคัญ [23] ซึ่งพบได้ในหัวขมิ้นชัน [24]  เคอร์คูมินเป็นสารประกอบตามธรรมชาติที่ได้รับการทดสอบมากที่สุดตัวหนึ่ง จากการศึกษาในห้องทดลองพบว่าเคอร์คูมินเป็นเครื่องมือในการรักษาโรคที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันหรือรักษาผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ซึ่งมีสาเหตุมาจากสารหนูในร่างกาย

กลไกในการออกฤทธิ์ของเคอร์คูมินเกิดจากการป้องกันไม่ให้มีการผลิตสารอนุมูลอิสระมากเกินไป [25] การขัดขวางการทำลายเซลล์และปฏิกิริยา lipid peroxidation โดยการเพิ่มปริมาณเอ็นไซม์ [26], [27], catalase  [28], superoxide dismutase [29] และ  glutathione peroxidase [30]  ในการกำจัดสารพิษในขั้นตอนที่ 2  เคอร์คูมินยังเพิ่มการทำงานของเทโลเมอเรส [31]
เร่งปฏิกิริยาในการซ่อมแซมดีเอ็นเอและลดการตายของเซลล์ประสาทที่เกิดจากการได้รับสารหนูเกินได้อีกด้วย [32] [33] [34] [35] [36]

นอกจากนั้น ในสภาพแวดล้อมที่มีการควบคุมในห้องทดลอง เคอร์คูมินยังแสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติทางเภสัชวิทยาอีกหลายอย่าง เช่น เป็นสารต้านอนุมูลอิสระ ต้านการอักเสบ ต้านมะเร็ง ป้องกันหัวใจ ป้องกันตับ ต้านอาการซึมเศร้า เพิ่มภูมิคุ้มกัน ฯลฯ [37]

โชคร้ายที่สิ่งที่ค้นพบในเบื้องต้นเหล่านี้ไม่ได้รับการสนับสนุนให้นำมาทดลองกับมนุษย์เนื่องจากปริมาณชีวปริมาณออกฤทธิ์
ที่ต่ำมากของเคอร์คูมิน ซึ่งมีไม่เกินร้อยละ 0.1 โดยประมาณ [38] ชีวปริมาณออกฤทิ์ที่ต่ำนี้ทำให้เคอร์คูมินไม่สามารถแสดงศักยภาพในการรักษาได้เมื่อได้รับในรูปของผงหรือสารสกัด

จะเห็นได้ว่าการค้นคว้าเกี่ยวกับเคอร์คูมินในห้องทดลองได้ก่อให้เกิดความสนใจในเคอร์คูมินเพิ่มขึ้นมากทั่วโลก โดยจะเห็นได้ชัดในอุตสาหกรรมเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร ในแทบทุกเว็บไซต์เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร จะมีส่วนผสมที่ทำจากผงหรือสารสกัดของขมิ้นชันจำหน่ายมากมายรวมทั้งข้อมูลเกี่ยวกับฤทธิ์ทางเภสัชวิทยาของเคอร์คูมินที่มีต่อโรคต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก การนำเสนอข้อมูลโดยวิธีนี้ถูกนำมาใช้สร้างกรอบความคิดในเวลาที่การค้นพบจากห้องทดลองถูกตีความว่าเป็นผลจากการทดสอบทางคลินิก   ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งสารสกัดและผงของขมิ้นชั้นไม่สามารถทำปฏิกิริยาทางเภสัชวิทยาได้เหมือนกับที่เคอร์คูมินได้แสดงให้เห็นจากการวิจัยในห้องทดลอง

การเพิ่มชีวปริมาณออกฤทธิ์ของเคอร์คูมินกลายมาเป็นหัวข้อในการวิจัยของคนหลายกลุ่มในหลายช่วงทศวรรษที่ผ่านมา [39] ในปัจจุบัน มีการพัฒนาเทคโนโลยีมากมายเพื่อเพิ่มชีวปริมาณออกฤทธิ์ของเคอร์คูมิน และเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดสำหรับ
การนำส่งสารออกฤทธิ์เข้าไปในกระแสเลือดก็คือไลโปโซม [40]

เทคโนโลยีในการนำส่งเคอร์คูมินโดยใช้ไลโปโซมนั้นทำให้สามารถนำฤทธิ์ทางเภสัชวิทยาที่ต้องการมาใช้ในมนุษย์และสัตว์ได้ ซึ่งสามารถเห็นได้จากการศึกษาทางห้องทดลองที่มีมากมายหลายพันครั้ง [41] [42]